Anton Pavloviç'in öykülerini okurken çıplak ağaçların, iç içe geçmiş evlerin, renksiz insanların tüm belirginliğiyle resmedildiği, havası dupduru, hüzün dolu bir sonbahar gününde hissedersiniz kendinizi. Her şey tuhaf bir yalnızlık, durgunluk, sefalet içinde gözükür. Boz bulanık enginlikler ıpıssızdır, solgun gökyüzü uzaklarda ufka doğru alçalırken buz tutmuş çamurlarla kaplı yeryüzüne sıkıntı verici bir soğukluk saçar. Yazarın betimleme gücü, aşınmış yolları, çarpık çurpuk sokakları, sıkışık, kirli evleri güz güneşinin soğuk ışıltısı altındaymış gibi olanca çarpıcılığıyla gözler önüne serer.

Acınası küçücük insanların evlerde aylak aylak oturmaktan, can sıkıntısından patladıklarını ya da uyuşuk uyuşuk içeri girip
dışarı çıktıklarını görürsünüz.

-Maksim Gorki.

Çehov'u yeni baştan her okuyuşumda onun kimi tümceleriyle, deyişleriyle karşılaşırım da doğruluklarına şaşırmaktan kendimi alamam. -Tatyana Lvovna Sçepkina

-Kupernik