Aşkın iki öznesi var dendi hep
Seven, sevilenle tamlandı
Oysa ikiyüzlüler, masallarında hem meleği,
hem şeytanı oynadı; ikisi de aynıydı
O yüzden, en çok terk edilenler ayrıldı
Giden kalanı tamdan eksik kılsa da;
kalan gideni hep kendisiyle andı sonrasında...
Çünkü hep bir emanet vardı giden sevgilinin ellerinde
Çünkü gidenler, toparlanabilmek için başka suretlerden
acınızı çıkarmanın bin bir anahtarını bıraktı zihninize
ve hapsetti gözyaşlarınızla büyüyecek şeytanı yüreğinize
Bir başkasının, sakladığı bakışları hikâyenize değdiğinde ve yüzünüz
aşkın aynasında tıpkı ona benzediğinde;
işte o an bıraktınız olacakları ellerinizden yere...
Bazen bir ayrılığın hediye ettiği solmuş gül gerçek,
kırmızı rengi sahtedir.
Ayrılık; içinizde filizlenen o gülün yapraklarına sarılan ellerin sahibini,
uzaklaşan adımlarının sesiyle kirletir...
Ve gidenlere benzettiği için tüm kalanları,
her ayrılığın ilk saatleri aynılık vaktidir