Bir yazar için yazmak eyleminden daha öğretici bir şey yok.
Günlük türünün en önemli isimlerinden biri olan Andre Gide, edebiyatçı günlüklerinin birer portre, öykü, anı, tarih yazısı olduğunu söyler. Türk edebiyatının abidevi günlüklerinden biri olan Damla Damla Günler'in I. cildinde Adalet Ağaoğlu tam da bunu yapıyor. Dönemin siyasal koşulları, edebiyatçı portreleri, geziler, tarihî anekdotlar, TRT yılları, çekişmeler, büyük sevinçler, üzgünlükler, hüzünler... Oyun yazarı Adalet Ağaoğlu'ndan romancı Adalet Ağaoğlu'na giden yolda yazarımızı adım adım izliyoruz. Bu günlükler, sadece Türk edebiyatına ait değil üstelik. Her yönüyle entelektüel bir yazarın bütün ilgilerini, meraklarını, analizlerini, dünyaya bakışını okuduğumuz ve büyük dünya anlatısına ait çok önemli bir günlük Damla Damla Günler.
Tısım çıkmıyor. Kitabı [Ölmeye Yatmak] yatağımın içine aldım, durmadan okuyorum. Ne tuhaf, yazılıp da oynanmış bir oyunum, sahnelenmesi sonrasında hemen biterdi. Benden çıkıp giderdi. Bu, bitip gitmiyor. Her bakışta ya bir mürettip hatası ya da kendi hatalarımı buluyorum. Biri çıkar da okursa, diye ödüm patlıyor. (Okunsun istemiyorsan, niye basılsın diye yandın tutuştun peki?) Benden çıkıp gitmesini istiyordum da ondan.
18 Haziran 1972