Yarım kalan aşklar, tamamlanmamış cümleler gibidir.

Bir hıçkırığa düğümlenmiş itiraflar, bastırılmak zorunda kalınan hevesler, gönderilmemiş,

hatta kaleme dahi alınmamış, yürekten yüreğe yazılan mektuplar,
saklanmış duygular, beklenmedik bir veda, zor anlar, zor yıllar...

Ayrılık...

Oysa, söylenecek ve yaşanacak ne çok şey vardı daha.

Aradan geçen yıllar, onların aşklarını güçlendirmekten başka bir işe yaramamıştı. Birbirini

kıyamete kadar sevmek için yaratılmış olan
Eser ve Nehir için de, cümle tamamlanmamıştı henüz.

***
Sağ elimle kalbimin üzerine dokundum. Sanki gerçekten de var olan bir yaraya değiyordum.
Yavaşça, usulca, aşkla... Ah, kalbim! Bedenimin en iflah olmaz, en söz dinlemez, en laf anlamaz
yeriydi. Başkasına dilsizdi, kördü, sağırdı. Sadece Eser oturmuştu oraya ve bir dağ kadar yüksek,
bir dağ kadar ağırdı.

***

Sen hep oradaydın Nehir. Gittim sandığında bile ben seni bırakmadım. Yumdum avuçlarımı,
sakladım sıcaklığını... Kader bu, biliyorum. Bu, elinde değil insanın. Sevdaların her biri
birbirinden farklı. İçerikleri, derinlikleri, hissetme şiddetiyle doğru orantılı. Benimki bir depremdi,
bir iç sarsıntısı. Bir vurgun, bir kalp yarılması. Seni gördüğüm gün başladı. Her yaşımda, her
yılımda azalır sandım, umdum ama olmadı.