Umutsuzluğum umuduna düğümlenmiş.
Razıyım!
Sevsen de gel sevmesen de.
Kabulüm!
Ölsem de gel ölmesem de...
Gölgeler çekildiğinde, kabuk tutmuş yaralarım
yeniden kanamaya başladı. Bir varmuş değil de,
sanki hep yokmuş gibi sakladığım ve yüzleşmekten
korktuğum ne kadar sarsıcı acı varsa, işte yine
karşımdaydı.
Yüz yüzeydik ve çırılçıplak!
Annemin ve babamın kanlar içinde yattığı o oyun
parkındaydık. Gökyüzü kara, içime çektiğim nefes
kara, ruhum kara ama annemin boynundan
süzülen kan, her şeye inat, kıpkırmızıydı...
Peki, neden eskisi gibi hissetmiyordum? Nefesimi
kesen bu görüntü ile yüzleşmek neden beni artık
korkutmuyordu?
Karşımdaki gölge silik bir hal almaya başlayınca
şaşırdım ve ona dokunmak için elimi kaldırdım. O
an avuç içlerimde göz kamaştırıcı bir ışık olduğunu
fark ettim. Hızla büyüyor ve yayılarak karanlık
ruhumu aydınlatıyordu. Avuçlarımı açıp ışığın
kaynağına daha yakından bakınca onu gördüm.
Oradaydı işte.
Kokusunda can bulduğum kadın oradaydı...