Bu bir masal. Ama hepimizin yaşayabileceği bir masal. Nasıl Kerem ile Aslı, Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin`in ölümsüz aşkları aslında sizin, bizim, hepimizin aşkıyla aynı kaynaktan fışkırıyorsa, bu masal de bize aynı ufku gösteriyor : Aşka sarılarak insan olmanın değerine.
Ziyad Han, bir zalim hükümdar. Karısı Gemerbanu, tahtı tacı boş verip, oğlunun derdine düşmüş bir hükümdar karısı. Mahmud ise , baş keserek , ocak söndürerek gücüne güç, servetine servet katan babasıının yerinde gözü olmayan, bir nazenin oğlan. Önce kadınsı davranışları yüzünden annesiyle babasını endişeye düşüren ve alay konusu olan, sonraysa bir papazın kızına aşık olarak, aşkın peşinde insanlık değerleriyle yüz yüze gelen bir hükümdar oğlu.
Meryem, papaz babasının kendi halinde bir kızı olarak, bütün gününü ak keçisiyle geçiren biriyken, bir gün Mahmud`u görür ve görür görmez de hayatın en doğal akışıyla onun hayatının erkeği olduğunu bilir. Göz göze elip el ele tutuştuklarında daha aralarında te bir kelime bile konuşmamışlardır.
Mesafeler yazarı Elçin, on altıncı yüzyılda geçen bu halk masalıyla, aslında bize sevgiyi ve hoşgörüyü öğreten bir çağdaş mesel sunuyor. Aşkların ve insanların önündeki yapay engellere, onları savaşa sürükleyen maddı emellere kafa tutuyor.